Lieve mensen,

Sorry dat ik zo lang niks van me heb laten horen. De enige computer in huis met toegang tot internet heeft het opgegeven. Voorlopig dus ook nog even geen foto's omdat ik nu alleen even snel mijn blog op internet zet.

Inmiddels ben ik ruim vijf weken in Kameroen en zit ik dus al over de helft van mijn stage.
Ik moet zeggen dat de tijd snel voorbij gaat. Het lijkt wel of je hier een dag kunt vullen met activiteiten waar je in Nederland misschien 2 uurtjes mee bezig zou zijn: de was doen (uiteraard zonder wasmachine), boodschappen doen (zonder supermarkt), koken (met gasstel, helaas raakt het gas wel eens op tijdens het koken en moet je het op de traditionele Afrikaanse manier afmaken: op een vuurtje bij de buren).

Ook in het ziekenhuis zit de hele dag vol met bezigheden die in Nederland nog niet eens de ochtend zouden vullen. In het begin moest ik daar wel aan wennen. Als de dokter zei ‘we gaan nu opereren' haasten Ilse en ik ons om zo snel mogelijk in ons operatiepak klaar te staan. Tegenwoordig weten we dat er gemiddeld 2 uur zit tussen het ‘we gaan nu opereren' en het moment dat de patiënt startklaar op de operatietafel ligt.

Zoals ze zeggen; alles went, en ik zit nu dan ook in de Afrikaanse relax-stand. Al zijn er altijd nog momenten waarop ik me irriteer aan de traagheid. Vooral als er een emergency is.
Laatst kwam er een man op het spreekuur die al dagenlang diarree had. Hij vertoonde alle tekenen van ernstige uitdroging. Tijdens het consult, dat naar mijn mening al veel te lang duurde, daalde de bloeddruk tot het dieptepunt. Conclusie: er moet zo snel mogelijk vocht toegediend worden. Dat is de theorie. De praktijk: met een slakkengangetje wordt hij naar zaal gebracht. In alle rust worden de spulletjes bij elkaar gezocht en wordt een infuus ingebracht. Vervolgens arriveert de dokter die alle tijd neemt om een receptje uit te schrijven voor het zakje vocht. De vader van de man gaat heel relaxt zijn centjes zitten tellen om te kijken of hij zich dit zakje kan veroorloven. Tot slot loopt hij in een redelijk tempo naar de farmacie (aangespoord door een ‘you need to hurry up' van Ilse en mij). Ruim driekwartier later loopt het vocht eindelijk in. Om maar even een indruk te geven van hoe het hier gaat. Wonder boven wonder heeft deze man het gered, maar helaas zijn er te veel die het niet redden.

Vorige week is er een Zweedse chirurg gearriveerd, samen met dr. Oben gaat hij 3 weken gratis opereren in Banga Bakundu en 2 weken in Yaounde, de hoofdstad van Kameroen.
We hadden verwacht dat het deze 3 weken heel druk zou worden, maar ondanks dat er heel veel patiënten zijn gekomen is het tempo van werken hetzelfde gebleven. No stress dus, de dagen duren alleen wat langer. We doen nu ook zelf consulten, met hulp van dr. Oben of Philip, een verpleegkundige. Het Pidgin blijft lastig.

Niet alleen het tempo maar ook de manier van omgaan met emoties is hier heel anders dan wij gewend zijn. Komt er een meisje van 13 met enorme brandwonden op haar arm en borsten, staat de dokter het met grote fascinatie en een ‘wauw!' te bekijken.
's Nachts werden we geroepen omdat een vrouw bevallen was maar de placenta wilde er niet uit komen. Ilse en ik gingen er met de Zweedse chirurg vast naar toe, de twee basisartsen waren nog onderweg. We troffen een vrouw aan met een plas bloed tussen haar benen, de pijn was van haar gezicht te lezen. Toen we vroegen waar het kindje was zeiden de verpleegkundigen ‘die ligt hier, kom maar kijken'. Het blijkt een dood baby'tje te zijn dat onder doeken ligt. Om te laten zien dat het kindje in de baarmoeder al dood was slaat de verloskundige een paar keer tegen het hoofdje (wat als een plumpudding op en neer gaat) zodat wij kunnen zien dat de schedel inderdaad wel erg zacht is.
Er ligt daar dus een vrouw die een pijnlijke bevalling achter de rug heeft en die een dood kindje heeft gekregen. Vervolgens komen de twee basisartsen vrolijk lachend binnen. Plaatsvervangende schaamte.
Ondertussen lag de Zweedse chirurg buiten op een bankje met zijn benen omhoog omdat hij ‘zich niet helemaal lekker voelde'.
Fantastisch.

Ook de afgelopen tijd hebben we natuurlijk de nodige ontspanning gehad: Ilse en ik zijn naar Limbé geweest, een strandplaats waar we weer lekkere vis gegeten hebben.
En we hebben natuurlijk voetbal gekeken. Helaas heeft Nederland de Wordcup niet gepakt, maar we hebben we genoten van alle wedstrijden. Na Nederland - Uruguay hebben we het hele ziekenhuisterrein wakker gemaakt met het zingen van alle Nederlandse liedjes van ‘Nederland oh Nederland' tot ‘zwarte piet ging uit fietsen'.
Ze zullen weten dat er Nederlanders in de buurt zijn ;)

Liefs Ingrid