Hee allemaal,

Ik ben nu inmiddels een week bij het ziekenhuis dus tijd voor een update over het leven hier!

Het huis:
3 slaapkamers, 2 badkamers, een woonkamer en keuken en een ‘veranda'.
Klinkt luxe, maar de werkelijkheid is anders. Het is allemaal niet echt schoon, en zonder stromend water heb je toch een stuk minder aan een badkamer. Maar vergeleken met het huis van de gemiddelde Kameroenees zitten we goed.

Het ziekenhuis:
Een aantal zalen met krakkemikkige bedden: vrouwenzaal, mannenzaal, kinderzaal en een zaal voor vrouwen die moeten gaan bevallen. Verder een paar privé zalen voor de rijkere patiënten en voor patiënten met besmettelijke aandoeningen.
Een laboratorium waar een aantal simpele tests gedaan kunnen worden.
Een poli met 3 spreekkamers.
Een tandenartsenpraktijk zonder tandarts.
Een operatiekamer, hier ‘the theatre' genoemd.

Het personeel:
Nico (pastor Nicolas) de directeur van het ziekenhuis, voor de praktische zaken.
De dokters: Dr. Oben, algemeen chirurg, plastisch chirurg en onze officiële begeleider. Alma, basisarts, net afgestudeerd en tegelijk met ons begonnen in het ziekenhuis.
‘The matron' oftewel de hoofdzuster, haar taak bestaat vooral uit het wakker schudden van luie verpleegkundigen.
Een hele hoop nurses en laboranten die ik nog steeds niet uit elkaar kan houden omdat ze allemaal zo veel op elkaar lijken.

De taal:
Pidgin Engels. Het lijkt op Engels maar dan met andere uitspraak, andere zinsbouw en ook wat andere woorden. Een veel gestelde vraag hier is ‘eet je wel goed?', in Pidgin: ‘You doon chop fine?'. Lastig.

Het weer:
Gigantisch heet en met een beetje geluk 's avonds een tropische regenbui voor de afkoeling.

Dagelijkse routine:
Elke ochtend om 7 uur is er ‘Devotion': een half uur lang klappen, zingen en bidden (en natuurlijk proberen wakker te worden).
Na Devotion hebben we tijd voor ontbijt en onze ‘douche'.
Vervolgens lopen we met een van de dokters en een horde nurses de ronde om te kijken hoe het met de patiënten gaat.

De rest van de ochtend/middag is er poli, een soort huisartsenspreekuur. Tot nu toe zitten wij er braaf op ons krukje bij en doen heel erg ons best om het Pidgin Engels te volgen. Het is de bedoeling dat wij dit spreekuur binnenkort zelf gaan doen. Ben benieuwd.

Als er geen patiënten meer zijn wordt het ziekenhuisterrein opgeruimd, en dan kan het zomaar zijn dat de dokter zijn scalpel verruild voor een hakbijl om de mangoboom te snoeien.

Op dinsdag en donderdag zijn er operaties, waarbij steeds een van ons tweeën mee opereert met dr. Oben. De gang van zaken hier op de operatiekamer is een ervaring op zich. Met steriliteit wordt het niet zo nauw genomen, bellen tijdens een operatie is geen probleem, de assistenten doen er uren over om het juiste hechtdraadje te vinden en de mogelijkheden voor anesthesie zijn beperkt. Meestal wordt de patiënt buiten westen gebracht met ketamine, maar omdat dit niet zo precies te doseren is kan het weleens gebeuren dat de patiënt halverwege de operatie wakker wordt van de pijn en om onze lieve heer begint te roepen. ‘Asja' wordt er dan gezegd, wat zoiets betekent als ‘ik leef met je mee'. Daar moet je het dan maar mee doen als patiënt.

Gelukkig was er voor ons na de eerste vermoeiende week een heerlijke zondag met bezoek Buea, een plaatsje hier vlak bij. Gestruind over een modderige markt en bijgekomen bij een hotel met zwembad. Zo slecht hebben we het hier niet.

Liefs Ingrid