Week 9 / Week 10

Lieve allemaal,

Mijn Afrikaanse avontuur zit er op. Vannacht vlieg ik terug naar Nederland. Het was een super leuke, interessante en leerzame reis/stage! Ik ben wel blij om weer terug te keren naar jullie allemaal en naar mijn eigen bedje, douche, wasmachine, Albert Heijn, etc.

De laatste twee weken in Banga Bakundu zijn zoals verwacht rustig verlopen, er waren weinig patiënten in het ziekenhuis.
Hoogtepunten: vis eten aan het strand van Limbe, hutspot eten met Alma en op z'n Kameroenees op stap gaan. Dat laatste was een bijzondere ervaring, stappen gaat hier toch anders dan in Nederland. Er is een dansvloer met spiegels en die worden goed gebruikt: iedereen staat voor de spiegel te dansen. Naarmate de dansvloer voller wordt, wordt de spiegel wat meer met rust gelaten en wordt het een soort Afro versie van Dirty Dancing. Iedereen danst met iedereen en je wordt overal aangeraakt. Even wennen. Super mooi om te zien hoe de mensen dansen, met hun hele lichaam dat swingt. Wij als Whitemen voelden ons daardoor wel stijve harken.

Ik zou nog pagina's vol kunnen typen met alle bijzondere dingen die me in Kameroen zijn opgevallen, maar dat zal ik jullie niet aandoen. Daarom tot slot een korte Kameroenese ‘wist-je-dat':

• Er veel Albino-negers in Kameroen leven.
• Alle vrouwen pruiken dragen met Westerse kapsels en zodoende elke maand een compleet andere coupe hebben.
• Polygamie is toegestaan. Als je gaat trouwen maak je twee keuzes: huwelijkse voorwaarden of gemeenschap van goederen en polygamie of monogamie.
• Vreemdgaan strafbaar is. Een man kan zijn vrouw aanklagen als hij via via heeft gehoord dat zijn vrouw is vreemdgegaan, een vrouw heeft keiharde bewijzen nodig.
• God ontzettend belangrijk is in het leven van de mensen hier. Alles wordt aan God gewijd. Als dokter maakt dat het werk makkelijk; als je eigenlijk geen oplossing hebt is er altijd iets wat je voor kunt schrijven: bidden!
• Lichaamshaar mooi is, zo heeft God je gemaakt. Gevolg: vrouwen met bossen beenhaar, borsthaar, okselhaar, sikjes, baarden, snorren...
• God in tegenstelling tot lichaamshaar schijnbaar geen voorstander is van de voorhuid: alle Kameroenese jongetjes worden besneden. Zonder verdoving uiteraard.
• Bijna alle Kameroenezen een typische geur met zich meedragen (lees: stinken).
• Er 11 mensen in een personenauto passen.
• Er in Kameroen geen spenen bestaan, hiervoor is de borst uitgevonden. Als je baby begint te huilen haal je je borst tevoorschijn, waar dan ook.
• Veel van onze afgedankte kleding hier met plezier gedragen wordt. Zo heb je ook in Kameroen toch een beetje het gevoel thuis te zijn, met shirts van ‘de Vries Tuinders', ‘Dirk vd Broek', ‘Effe Beffen' en ‘Arjan Robben'.
• Engelse woorden als namen voor kinderen erg populair zijn. Zo heb je Precious, Promiss, Bless, Divine, etc.
• Er nog steeds geen stromend water in Banga Bakundu is, met Kameroenezen valt namelijk geen afspraken te maken.

Dit was het laatste nieuws uit Kameroen. Bedankt voor jullie interesse en lieve berichtjes!!
Tot snel,

Liefs Ingrid

Week 7 / Week 8

Lieve allemaal,

Hier weer even een update van het Afrikaanse leven.

Op de gratis-opereren campagne zijn veel ‘ik-ben-te-laat-naar-het-ziekenhuis-gekomen'-patiënten afgekomen. De afgelopen weken zaten vol met mensen met enorme tumoren en liesbreuken, gespleten lippen en grote littekens van brandwonden. Bij één vrouw kwam er een tumor ter grootte van een voetbal en 4 liter vocht uit haar buik!
Door de grote opkomst van patiënten waren onze dagen soms erg lang, de langste van 8 uur ‘s ochtends tot 1 uur ‘s nachts.

In deze drukke periode zijn we er lekker een lang weekend tussenuit gegaan. Samen met Ilse en haar vriend (die voor twee weken op bezoek was) ben ik de Kameroenese Jungle gaan verkennen: het Korup National Park. Drie dagen en twee nachten in de jungle doorgebracht. In totaal hebben we zo'n 20 uur gelopen door het regenwoud (lees: over en onder boomstammen kruipen, je broek uitdoen om een riviertje over te steken, en zelfs aan lianen slingeren om over water heen te komen). Onze douche bestond uit een riviertje waarin we onszelf konden wassen. Afzien, maar wel een hele leuke ervaring.

Toen de gratis-opereren campagne in Banga Bakundu was afgelopen zijn Ilse en ik met dr. Oben en de Zweedse chirurg mee gegaan naar Yaounde, de hoofdstad van Kameroen. Omdat deze stad grotendeels franstalig is waren we hier geen ‘whitemen' meer maar ‘la blanche'.
In Yaounde ging de campagne verder. Helaas is er in de week dat wij er waren weinig gebeurd in het ziekenhuis. Dr. Oben was te druk met mensen begroeten, hier en daar een handje schudden, operatie-instrumenten bij elkaar zoeken, enz. In de hele week Yaounde hebben we welgeteld 9 patiënten en 0 operaties gezien. Een tegenvaller dus.
Wat wel heel leuk was is dat we op de nationale radio zijn geweest in het programma ‘SOS doctor'. Hier hebben we gepraat over cholera en over plastische chirurgie. Eigenlijk deed dr. Oben grotendeels het woord maar een paar zinnetjes hebben we wel gezegd. Volgens dr. Oben heeft het programma zo'n 17 miljoen luisteraars dus misschien zijn we nu wel een beetje beroemd in Kameroen.

Gelukkig is Yaounde een leuke stad en hebben we, ondanks weinig actie in het ziekenhuis, veel gedaan. We zijn naar de dierentuin geweest, hebben een dienst bijgewoond in de gospelkerk, geshopt en cocktails gedronken in de Skybar van het Hilton.
Ook hadden we de ‘graduation' van Alma, die haar artsenbul heeft gehaald. Na weken van nageroepen, aangeraakt en aangestaard worden konden we hier eindelijk een voordeeltje uit onze huidskleur halen. Toen we aankwamen was de zaal namelijk al vol en mocht er niemand meer naar binnen. Samen met een heleboel andere mensen stonden we voor een dichte deur te dringen. Alma gebeld, die zou het wel even regelen. En ja hoor, 10 minuten later ging de deur open en werden wij door de bewaker geroepen: ‘La Blanche, venir!'. En we kregen niet zomaar een plekje: we mochten zo ongeveer ‘front row' zitten tussen allerlei belangrijke mensen en journalisten. Een beetje genant maar ons hoor je niet klagen.

Bij het weggaan hebben we afscheid genomen van dr. Oben omdat hij nog een tijdje in Yaounde blijft. Na een aantal volle weken is de rust is wedergekeerd in Banga Bakundu. Omdat we ons verslag nog moeten schrijven hopen we dat het de laatste twee weekjes zo rustig zal blijven. Maar in Afrika weet je nooit hoe het zal lopen...

Liefs!

Week 5 / Week 6

Lieve mensen,

Sorry dat ik zo lang niks van me heb laten horen. De enige computer in huis met toegang tot internet heeft het opgegeven. Voorlopig dus ook nog even geen foto's omdat ik nu alleen even snel mijn blog op internet zet.

Inmiddels ben ik ruim vijf weken in Kameroen en zit ik dus al over de helft van mijn stage.
Ik moet zeggen dat de tijd snel voorbij gaat. Het lijkt wel of je hier een dag kunt vullen met activiteiten waar je in Nederland misschien 2 uurtjes mee bezig zou zijn: de was doen (uiteraard zonder wasmachine), boodschappen doen (zonder supermarkt), koken (met gasstel, helaas raakt het gas wel eens op tijdens het koken en moet je het op de traditionele Afrikaanse manier afmaken: op een vuurtje bij de buren).

Ook in het ziekenhuis zit de hele dag vol met bezigheden die in Nederland nog niet eens de ochtend zouden vullen. In het begin moest ik daar wel aan wennen. Als de dokter zei ‘we gaan nu opereren' haasten Ilse en ik ons om zo snel mogelijk in ons operatiepak klaar te staan. Tegenwoordig weten we dat er gemiddeld 2 uur zit tussen het ‘we gaan nu opereren' en het moment dat de patiënt startklaar op de operatietafel ligt.

Zoals ze zeggen; alles went, en ik zit nu dan ook in de Afrikaanse relax-stand. Al zijn er altijd nog momenten waarop ik me irriteer aan de traagheid. Vooral als er een emergency is.
Laatst kwam er een man op het spreekuur die al dagenlang diarree had. Hij vertoonde alle tekenen van ernstige uitdroging. Tijdens het consult, dat naar mijn mening al veel te lang duurde, daalde de bloeddruk tot het dieptepunt. Conclusie: er moet zo snel mogelijk vocht toegediend worden. Dat is de theorie. De praktijk: met een slakkengangetje wordt hij naar zaal gebracht. In alle rust worden de spulletjes bij elkaar gezocht en wordt een infuus ingebracht. Vervolgens arriveert de dokter die alle tijd neemt om een receptje uit te schrijven voor het zakje vocht. De vader van de man gaat heel relaxt zijn centjes zitten tellen om te kijken of hij zich dit zakje kan veroorloven. Tot slot loopt hij in een redelijk tempo naar de farmacie (aangespoord door een ‘you need to hurry up' van Ilse en mij). Ruim driekwartier later loopt het vocht eindelijk in. Om maar even een indruk te geven van hoe het hier gaat. Wonder boven wonder heeft deze man het gered, maar helaas zijn er te veel die het niet redden.

Vorige week is er een Zweedse chirurg gearriveerd, samen met dr. Oben gaat hij 3 weken gratis opereren in Banga Bakundu en 2 weken in Yaounde, de hoofdstad van Kameroen.
We hadden verwacht dat het deze 3 weken heel druk zou worden, maar ondanks dat er heel veel patiënten zijn gekomen is het tempo van werken hetzelfde gebleven. No stress dus, de dagen duren alleen wat langer. We doen nu ook zelf consulten, met hulp van dr. Oben of Philip, een verpleegkundige. Het Pidgin blijft lastig.

Niet alleen het tempo maar ook de manier van omgaan met emoties is hier heel anders dan wij gewend zijn. Komt er een meisje van 13 met enorme brandwonden op haar arm en borsten, staat de dokter het met grote fascinatie en een ‘wauw!' te bekijken.
's Nachts werden we geroepen omdat een vrouw bevallen was maar de placenta wilde er niet uit komen. Ilse en ik gingen er met de Zweedse chirurg vast naar toe, de twee basisartsen waren nog onderweg. We troffen een vrouw aan met een plas bloed tussen haar benen, de pijn was van haar gezicht te lezen. Toen we vroegen waar het kindje was zeiden de verpleegkundigen ‘die ligt hier, kom maar kijken'. Het blijkt een dood baby'tje te zijn dat onder doeken ligt. Om te laten zien dat het kindje in de baarmoeder al dood was slaat de verloskundige een paar keer tegen het hoofdje (wat als een plumpudding op en neer gaat) zodat wij kunnen zien dat de schedel inderdaad wel erg zacht is.
Er ligt daar dus een vrouw die een pijnlijke bevalling achter de rug heeft en die een dood kindje heeft gekregen. Vervolgens komen de twee basisartsen vrolijk lachend binnen. Plaatsvervangende schaamte.
Ondertussen lag de Zweedse chirurg buiten op een bankje met zijn benen omhoog omdat hij ‘zich niet helemaal lekker voelde'.
Fantastisch.

Ook de afgelopen tijd hebben we natuurlijk de nodige ontspanning gehad: Ilse en ik zijn naar Limbé geweest, een strandplaats waar we weer lekkere vis gegeten hebben.
En we hebben natuurlijk voetbal gekeken. Helaas heeft Nederland de Wordcup niet gepakt, maar we hebben we genoten van alle wedstrijden. Na Nederland - Uruguay hebben we het hele ziekenhuisterrein wakker gemaakt met het zingen van alle Nederlandse liedjes van ‘Nederland oh Nederland' tot ‘zwarte piet ging uit fietsen'.
Ze zullen weten dat er Nederlanders in de buurt zijn ;)

Liefs Ingrid

Week 4

Lieve allemaal,

In Nederland ben ik uitgebreid voorbereid op Afrika: de mensen die uren hebben gelopen om bij het ziekenhuis te komen, de graatmagere HIV-positieve mensen en de mensen die geen geld hebben om medicijnen te kopen.

De eerste paar weken heb ik van dit alles eigenlijk weinig gemerkt. Het lijkt wel of al deze dingen verborgen zijn. Maar ze zijn er wel degelijk. Daar word ik me steeds bewuster van.
Zo raakte een vrouw deze week haar 3-jarige kindje kwijt omdat de tocht naar het ziekenhuis door de stromende regen te lang duurde.
De woorden HIV/aids worden in de spreekkamer nauwelijks gebruikt: het gaat over ‘are you positive’, ‘have you been tested’ of ‘do you know your status’.
En wat betreft geen geld om medicijnen te kopen: als de dokter een bepaald medicijn of een operatie voorstelt zeggen de patiënten vaak ‘i’m not ready’ waarmee ze dan bedoelen dat ze het geld er niet voor hebben. Soms komen ze later terug met geld, soms komen ze niet meer terug.

Helaas zijn deze dingen niet de enige dingen die zorgen voor sterfte in ziekenhuizen in Afrika.
De verpleegkundigen lijken soms wel meer kwaad dan goed te doen.
Vandaag is een meisje van acht aan suikerziekte overleden omdat ze geen insuline heeft gekregen. De moeder had insuline gekocht en dit lag klaar naast het bed van het meisje. Maar het meisje had geen infuus meer in haar arm en omdat er schijnbaar nergens in het ziekenhuis een infuus te bekennen was is de insuline niet toegediend. Niemand die bedenkt dat je het misschien ook gewoon in kunt spuiten.
Een paar dagen geleden moest de dokter even weg om wat op te halen. Ilse en ik werden geroepen voor een ‘emergency’. Wat troffen we aan? Zes verpleegkundigen die als schapen voor zich uit stonden te staren en één verpleegkundige die een poging deed een infuus in te brengen. Bij een dode vrouw. Wij hebben nog naar het hart geluisterd en de ademhaling en pupilreflexen getest, maar er was geen leven te bekennen. En niemand die dat door had. Aangezien er geen dokter was waren wij ook degenen die het slechte nieuws aan de familie moesten vertellen, wat eindigde in een vreselijk gehuil en gekrijs. Behoorlijk heftig voor twee broekies van co-assistenten.

Gelukkig hebben de 'Whitemen' zelf wel voor een feestje gezorgd: 2x voetbal gekeken (en gewonnen natuurlijk) en een avondje uit in Muyuka waar we onszelf op heerlijke vis hebben getrakteerd. Tja, het is zoals ze weleens zeggen: wie zichzelf niet kietelt lacht nooit.

Liefs Ingrid

Week 3

Lieve mensen van het goede leven,

Tijd om weer eens wat van me te laten horen.

Aan de meeste dingen hier begin ik al aardig te wennen: dat iedereen je aanstaart en ‘Whitemen!’ naar je roept, het warme weer, de keiharde onweersbuien, het vroege opstaan voor Devotion (de liedjes blijven zelfs al in mijn hoofd hangen). Zelfs het ontzettend langzame tempo van de mensen hier begint te wennen. Als je met iemand om 1 uur een afspraak maakt reken je erop dat je rond 3 uur gaat beginnen. Geen probleem.

Maar sommige dingen wennen waarschijnlijk nooit. En dan bedoel ik met name het ongedierte hier. De tientallen hagedissen vind ik geen enkel probleem. Spinnen kan ik aan zolang het geen vogelspinnen zijn (die schijnen hier namelijk ook te zitten). Maar verder… Mijn benen zijn echt een vulkaanlandschap door de muggen. Maandag vonden we een complete muizenfamilie in de kledingkast van Madelon en vanmorgen zat er zelfs een muis in haar bed (afgeslacht door de oh zo dappere dr. Oben). En als kers op de taart was er de worm in mijn bil. Ja, je leest het goed. Eerst was er een pijnlijke steek van een of andere vlieg en daarna een enorme puist. Omdat die toch wel erg pijnlijk was voor een puist vroeg ik aan Madelon (die toevallig huidtherapie heeft gestudeerd) om het ding eens grondig te bekijken. Het leek pus te zijn maar misschien toch iets anders, dus werd mijn puist vakkundig uitgeknepen. En toen bleek er een wormpje (larve) in te zitten. Sorry voor de mensen met een zwakke maag maar iets mooiers kan ik er helaas niet van maken. Gelukkig ben ik hier omringd door dokters die alles van de parasieten van Afrika weten, dus er is mij verzekerd dat het echt maar 1 larve is, maar voor de zekerheid moet ik toch 7 dagen antibiotica slikken. Wat een feest.

Maar goed, nu moeten jullie niet denken dat het hier niet leuk is. Ik leer veel en heb het super naar mijn zin. Bijna elke dag doen we mee met het poli spreekuur en inmiddels hebben we ook al aardig wat operaties bijgewoond/meegedaan. Donderdag heb ik samen met dr. Oben een blinde darm verwijderd. Daarna stelde dr. Oben mij voor aan de hele familie van de patiënt als DE chirurg die de operatie had gedaan. Dat leverde weer lekker veel ‘blessings’ van God op.
Verder hebben we nog een sleutelbeenbreuk weer aan elkaar gemaakt zonder schroeven of platen (zoals je dat in Nederland zou doen) maar gewoon door in elk stuk bot een gaatje te maken en de twee stukken dan met een zo stevig mogelijk stuk draad naar elkaar toe te trekken. Ja je leert hier wel creatief nadenken.

Dit weekend zijn we (Ilse, Madelon en ik) naar het strand van Kribi gegaan. De reis was klote (een over-over-overvolle bus met een chauffeur die volgens mij een aantal borreltjes te veel op had) maar het was het waard. We hadden een heerlijk hotel met zwembad aan het strand dus we zijn weer even lekker bijgekomen. Verder nog een boottocht gemaakt met een kano door de jungle (super mooi) en watervallen bezocht.
Ook hebben we eindelijk wat van het WK meegekregen, in een kroeg Denemarken-Kameroen gekeken. Beetje jammer alleen dat deze wedstrijd het einde van het WK voor Kameroen betekende. We hebben echt met ze meegeleefd.

En ook al is Nederland al verzekerd van een plek in de achtste finale, morgen staan wij in vol ornaat klaar om eindelijk ons eigen land aan te moedigen, al moet ik zeggen dat ik stiekem wel een beetje voor Kameroen ben (gun die arme stakkers ook één keertje winst)…

Liefs Ingrid

Voor de supergeïnteresseerde is hier nog de site van Ilse: ilse-kameroen.reisdagboek.net

Het leven in Banga Bakundu

Hee allemaal,

Ik ben nu inmiddels een week bij het ziekenhuis dus tijd voor een update over het leven hier!

Het huis:
3 slaapkamers, 2 badkamers, een woonkamer en keuken en een ‘veranda'.
Klinkt luxe, maar de werkelijkheid is anders. Het is allemaal niet echt schoon, en zonder stromend water heb je toch een stuk minder aan een badkamer. Maar vergeleken met het huis van de gemiddelde Kameroenees zitten we goed.

Het ziekenhuis:
Een aantal zalen met krakkemikkige bedden: vrouwenzaal, mannenzaal, kinderzaal en een zaal voor vrouwen die moeten gaan bevallen. Verder een paar privé zalen voor de rijkere patiënten en voor patiënten met besmettelijke aandoeningen.
Een laboratorium waar een aantal simpele tests gedaan kunnen worden.
Een poli met 3 spreekkamers.
Een tandenartsenpraktijk zonder tandarts.
Een operatiekamer, hier ‘the theatre' genoemd.

Het personeel:
Nico (pastor Nicolas) de directeur van het ziekenhuis, voor de praktische zaken.
De dokters: Dr. Oben, algemeen chirurg, plastisch chirurg en onze officiële begeleider. Alma, basisarts, net afgestudeerd en tegelijk met ons begonnen in het ziekenhuis.
‘The matron' oftewel de hoofdzuster, haar taak bestaat vooral uit het wakker schudden van luie verpleegkundigen.
Een hele hoop nurses en laboranten die ik nog steeds niet uit elkaar kan houden omdat ze allemaal zo veel op elkaar lijken.

De taal:
Pidgin Engels. Het lijkt op Engels maar dan met andere uitspraak, andere zinsbouw en ook wat andere woorden. Een veel gestelde vraag hier is ‘eet je wel goed?', in Pidgin: ‘You doon chop fine?'. Lastig.

Het weer:
Gigantisch heet en met een beetje geluk 's avonds een tropische regenbui voor de afkoeling.

Dagelijkse routine:
Elke ochtend om 7 uur is er ‘Devotion': een half uur lang klappen, zingen en bidden (en natuurlijk proberen wakker te worden).
Na Devotion hebben we tijd voor ontbijt en onze ‘douche'.
Vervolgens lopen we met een van de dokters en een horde nurses de ronde om te kijken hoe het met de patiënten gaat.

De rest van de ochtend/middag is er poli, een soort huisartsenspreekuur. Tot nu toe zitten wij er braaf op ons krukje bij en doen heel erg ons best om het Pidgin Engels te volgen. Het is de bedoeling dat wij dit spreekuur binnenkort zelf gaan doen. Ben benieuwd.

Als er geen patiënten meer zijn wordt het ziekenhuisterrein opgeruimd, en dan kan het zomaar zijn dat de dokter zijn scalpel verruild voor een hakbijl om de mangoboom te snoeien.

Op dinsdag en donderdag zijn er operaties, waarbij steeds een van ons tweeën mee opereert met dr. Oben. De gang van zaken hier op de operatiekamer is een ervaring op zich. Met steriliteit wordt het niet zo nauw genomen, bellen tijdens een operatie is geen probleem, de assistenten doen er uren over om het juiste hechtdraadje te vinden en de mogelijkheden voor anesthesie zijn beperkt. Meestal wordt de patiënt buiten westen gebracht met ketamine, maar omdat dit niet zo precies te doseren is kan het weleens gebeuren dat de patiënt halverwege de operatie wakker wordt van de pijn en om onze lieve heer begint te roepen. ‘Asja' wordt er dan gezegd, wat zoiets betekent als ‘ik leef met je mee'. Daar moet je het dan maar mee doen als patiënt.

Gelukkig was er voor ons na de eerste vermoeiende week een heerlijke zondag met bezoek Buea, een plaatsje hier vlak bij. Gestruind over een modderige markt en bijgekomen bij een hotel met zwembad. Zo slecht hebben we het hier niet.

Liefs Ingrid

Daar ben ik dan!

Lieve mensen,

Na een lange reis ben ik eindelijk aangekomen bij het ziekenhuisje in Banga Bakundu!

Na een prima vlucht kwamen Ilse en ik zondagavond aan in Casablanca. Maandag hebben we een vluchtige sightseeing Casablanca gedaan: moskee, marktjes etc.

Toen we op straat met onze kaart stonden uit te vogelen waar we naar toe moesten vroeg een heel vriendelijk vrouwtje ons waar we naar op zoek waren. Zij moest toevallig ook die kant op en liep een stukje met ons mee. Bij het oversteken ging ze als een soort van verkeersregelaar voor ons op de weg staan om ons veilig te laten oversteken, echt heel grappig. Toen kwamen we blijkbaar langs haar huis en vroeg ze of wij zin hadden om een kopje thee te komen drinken. Wij als wantrouwende Hollanders twijfelden eerst of dit wel safe was, maar uiteindelijk zijn we toch naar binnen gegaan. Ze woonde in een appartementje met uitzicht over de stad, best cool. We kregen super veel thee en allerlei nootjes en zoete troep. Gelijk weer even ons Frans geoefend want ze sprak geen Engels. Bijzondere ervaring J

Maandagnacht kwamen we aan in Douala, een grote stad in Kameroen. We hadden telefoonnummers van twee taxichauffeurs die we konden bellen, maar beiden hadden niet zo’n zin om ons te komen halen om 12 uur ’s nachts.. Uiteindelijk hebben we een vrouw in een roze jurk (omdat die er wel betrouwbaar uit zag) gevraagd hoe het zat met taxi’s en of het veilig was om zomaar bij een taxichauffeur in te stappen. Blijkbaar hadden we weer de goede persoon te pakken want ze begeleidde ons naar buiten en onderhandelde met de 30 negers die stonden te dringen om onze tassen te pakken en ons naar het hotel te brengen. We kregen een taxi bij een bekende van haar omdat die te vertrouwen was, zelf nam ze een taxi bij een onbekende. Wat een held! Wij kwamen dus veilig aan bij ons hotel.

Dinsdag zijn we even Douala in gegaan omdat we toch wel benieuwd waren waar we beland waren. Alle waardevolle spullen moesten in een kluisje omdat het echt niet veilig was om iets mee te nemen. Nou ik moet zeggen dat ik me ook niet op mijn gemak voelde. Overal opdringerige negers die je veel te lang aanstaren. De stad was het trouwens ook niet echt waard, best een lelijke stad. Toen dus nog maar even frietjes met vlees gegeten bij het hotel om nog even te genieten voordat het zware leven zou beginnen…

Dinsdagmiddag werden we opgehaald door Saskia en Louise, twee Nederlandse meiden die ook geneeskunde studeren en hier een onderzoeksstage doen.

Een aantal stops en drie uur later kwamen we aan bij het ziekenhuis en ons huis voor de komende tien weken. We wonen hier samen met Saskia en Louise, en Madelon die gezondheidswetenschappen heeft gedaan en de bouw van een nieuw deel van het ziekenhuis coördineert. En: zij gaat zorgen dat er stromend water komt, dus waarschijnlijk kunnen we over 2 weken douchen en de wc doorspoelen!!!

Vandaag is een dagje om even bij te komen dus de volgende keer zal ik meer vertellen over het ziekenhuis!

Liefs Ingrid

Welkom op mijn reisblog

Hallo allemaal,

Deze zomer ga ik, samen met mijn studiegenootje Ilse, een co-schap lopen in een klein plattelandsziekenhuisje in Kameroen. Naast het werk in het ziekenhuis zullen we ook werk verrichten voor de stichting 'Give Milk, Stop Aids'. En natuurlijk gaan we Kameroen verkennen!

Via deze site kunnen jullie mijn avonturen volgen en als je het leuk vindt kun je ook een berichtje voor me achterlaten!

Liefs Ingrid